پارسه

دو تا از بچه ها مسافرتن، یکی کربلا، یکی مشهد، دو تا هم مریض بودن، خود این موضوع حسابی بار کلاس رو سبک کردهکلی برگه رو دستم باد کرده که باید هر چه سریع تر تصحیح شون کنم.حساب ، کتاب هامون کلا بهم. ریخته، وقتی خرید قسطی داریم متاسفانه همسرم اصلا حساب و کتاب نمی کنه و همین اسباب دردسر می شه. گفت و گو باهاش هم ابدا نتیجه بخش نیست و من دیگه زیاد رو این موضوع بحث نمی کنم و لاجرم گاهی استرس این بی حساب و کتاب بودن نفسم رو بند میاره...قسط ماشین عقب افتاد، هر جوری دو دو تا چهار تا کردم نشد که پرداخت بشه.ناهار ماهی ای که بیشتر از یکسال بود تو فریزر بود سرخ کردم و طبق انتظار عالی شد. خودم ماهی دوست ندارم و بجاش کیک خوردم ولی بقیه پسندیدن.شام هم یه تیکه کوچیک مرغ که فراموش کرده بودم و چهار روزی می شد که تو یخچال و نه فریزر، بود رو به یه شیوه جالب سوخاری کردم و بچه ها هم خوششون اومد.بعدش کفش ورزشی همسرم رو تحویلش دادم و رفت که بدوه،به پسرم یک صفحه املا گفتممعلمش خیلی کم کار، منم سرم شلوغ بود این مدت، خودمم خیلی درگیر خواهرم بودم و پسرک طفل معصوم مظلوم واقع شده بود. دارم سعی می کنم براش جبران کنم و بیشتر حواسم به درس و مشقش باشه.دیشب به طرز غریبی دلم برای داداش تنگ شد، آخرین دیدارمون رو مرور کردم. تجسمش کردم. لبخندش، شیطنت هاش، مهربونی ش، ... چقدر سال گذشته... دلم برای بابا هم خیلی تنگ می شه. به حضورشون احتیاج دارم. اما نیستن و قرار که نباشن. سعی می کنم قوی باشم و یادم نیاد که چقدر پناهم بودند...نمی دونم کار درستی کردم یا نه، ولی پنج شنبه، بچه هامو بردم پارکی که تو بچگی بابا من و آبجی وسطی رو عصرها با دوچرخه اش می برد، برامون بستنی یا فالوده می گرفت..تو فوق العاده بودی بابا... دلم برات یه پارسه...

امروز رو بیشتر به استراحت گذروندم عصر با همدیگه مگان رو دیدیم که بنظرم خیلی کلیشه و وقت گیر بود. با مامان صحبت کردم. تیپ جلسه ی فردا رو هم تا نود درصد اوکی کردم. برا بچه ها کتاب داستان کوتاه سیتا کجاست رو خوندم یک صفحه به پسرم املا گفتم موهامو حنا گذاشتم طبق قولم ناهار فسنجون گذاشتم که بنظرم خوب شده بود. هم خودم عصبی بودم و هم همسرم خیلی رو مخم بود. گاهی وقت ها به شدت با همه احساس غریبگی می کنم و اصلا نمی تونم به کسی نزدیک بشم. چند روز تو همون مودم و دلم فقط خانواده م رو می خواد، خانواده ی واقعی نه کیک، یعنی همون هایی که باهاشون نسبت خونی نزدیک دارم و بچه هام. ابدا دوست ندارم اطراف هیچ کی غیر اینا باشه. روحم انگار آشفته می شه اون جوری + نوشته شده در جمعه یکم دی ۱۴۰۲ ساعت 21:23 توسط رستا  |  پارسه...

بعد از توجمعه چهارم فروردین ۱۴۰۲ ، 14:16 تو کشوری زندگی می کنم که گوگل پلی فیلتر! و من چهار تا اپ رو نمی تونم دانلود کنم و از حوزه یکی رو می فرستن محل کارم که من رو با یک جهاد تبیینی روشن کنه که دشمن داره جوان های ما رو تحریک می کنه که دشمن امام زمان باشن ربطش‌رو من نمی تونم کشف کنم اما می تونم از شدت خشم گوشی رو تو دستام خاکستر کنم من ایمانی نمی بینم ایمان بدون عقل ممکن نیست عقل نمی ذاره تو این عصر تکنولوژی دسترسی به هزاران اپلیکیشن کاربردی رو تقریبا غیرممکن کنی ابزاری مثل واتس اپ، تلگرام، اینستا... بجای اینکه زمان رو برامون سیو کنن ، دارن زمان رو آتیش می زنن خدایا من رو از این کشور وامونده رهایی بده پارسه...

بعد از توشنبه پنجم فروردین ۱۴۰۲ ، 12:20 دیروز زیاد خودخوری کردم. عصر دوباره رفتیم که بدویم. در شرایطی این کار رو کردم که حالت خفقان داشتم و واقعا نفس کشیدن هم برام سخت بود. اما سه هزار تا رو دویدم با پیاده روی های در ادامه ش هم به چهار هزار قدم رسید. بچه ها هم بدون نق تا سه هزار تا همراهی کردند. کلی درد دل کردم . اما واقعیتش این که اصلا رفتار خانواده م رو هضم نمی کنم. این که هر چند وقت یک بار این طور روح و روانم رو بهم بریزند. حوصله ندارم. نه اینکه حوصله ندارم واقعا فرصتش رو ندارم. نمی تونم انرژی م رو بدم برای امور بی ارزش و بی اهمیت.با یکی از دوستام که چند ماه رفته یه کشور دیگه صحبت کردم. به بهانه ی تبریک عیدی که گفته بود و خوب فهمیدم مسیر بسیار دورتر از اونه که من فکر می کردم بویژه با شرایط مالی ای که ما داریم و خوب مسلم که ناامید نیستم. یا راهی خواهم یافت. یا همون راهی خواهم یافت دیگه چون چاره ی دیگه ای هم ندارم ظاهراجعبه سیاه صفحه 129، آموزش بهداشت صفحه 87، نود پلاس صفحه 31 که باز هم تست ها رو اونطوری که باید خوب نتونستم بزنم و باید دوباره از اول برگردم جامعه شناسی صفحه 90، روانشناسی 55 . تست ها هم سال 91 و نصف تست های سال 90 رو مرور کردم. احساس پیشرفت تو زبان دارم ولی فعلا خیلی نمی رشه روش حساب کرد.فعلا همین ها پارسه...

بعد از تودوشنبه هفتم فروردین ۱۴۰۲ ، 11:53 دیروز شش هزار و پونصد تا قدم رفتیم. بچه ها تا چهار هزار تا رو خوب اومدن، تقریبا می شد چهار و نیم کیلومتر، چون مسیر متفاوت بود و مجبور به تکرار نبودیم رفتن راحت تر بود. روزهای قبل محل دویدن تقریبا تو هشت دور یا نه دور سه هزار تا رو کامل می کرد. دیروز فقط جعبه سیاه رو خوندم نصف شب هم بعد از ساعت سه استرس آزارم می داد و ترجیح دادم بخاطر مونولوگ های کشنده بلند شم و کمی درس بخونم. الان هم منتظر مهمونم. در موقعیتی هستم که اومدنش خوشحالم نمی کنه اما تجربه بهم یاد داده بهتره خیلی به خودم سخت نگیرم بعد از روز پنج شنبه دیگه با مامان صحبت نکردم. یک بار زنگ زد که جواب ندادم بعدش نه از جانب اون خبری شده و نه من تمایلی به تماس دارم ...برادر کوچکم هم دو سه شب پیش زنگ زد، جواب تلفنش رو ندادم، می دونستم احتمالا یک سری چرت و پرت قرار بگه و یه سری بی احترامی دیگه ...اسم امسال رو باید بذارم نه به احمق ها! پارسه...